എന്റെ വിദ്യാലയം ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ അക്ഷരങ്ങൾ കുറിക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ വിദ്യാലതിന്റെ പടികൾ ചവിട്ടുന്നത് . ആ ദിവസം എന്നെ അവിടെ കൊണ്ടുവന്നു ആക്കിയത് എന്റെ ഉമ്മയാണ് എനെ പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചോണ്ടു പോയത് ഉമ്മയും മോന്റെ ഒപ്പം പഠിക്കാൻ ഇരിക്കും എന്നിട്ടു എനെ പറ്റിച്ചു . ചിന്നമ്മ ടീച്ചർ വന്നു എന്റെ കയ്യ് പിടിച്ചു ക്ലാസിലേക്കു നടന്നു .നിറകണ്ണുകളോടെ ഞാൻ ഉമ്മയെ നോക്കി വാവിട്ടു കരഞ്ഞു പക്ഷെ ഒരു രക്ഷയും ഉണ്ടായില്ല ചിന്നമ്മ ടീച്ചർ എനെ കൊണ്ട് പോയി ഒരു ആദ്യ ബെഞ്ചിൽ ഇരുത്തി എനെ പോലെ എല്ലാ പിള്ളേരും തകർത്ത കരയുന്നുണ്ടാർന്നു അന്നൊരു കൂട്ടക്കരച്ചിൽ ദിവസം ആയിരുന്നു ഉമ്മ എനെ പറ്റിച്ചു സ്ഥലം വിട്ടിരുന്നു അപോകും അങ്ങനെ ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി എന്റെ കരിച്ചിലും കുറഞ്ഞു വന്നു .പിന്നീട് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇറങ്ങേണ്ടി വന്നതും ആ വിദ്യാല പടികളിൽ നിന്നും ആണ് ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത ഒന്നാണ് എന്റെ അല്ല നമ്മടെ എല്ലാരുടേം ജീവിതത്തിൽ ....!!!!